''Ζήτω ο έρωτας!ΖΗΤΩ!''

ΤΕΛΟΣ.

-ΤΙ άδικη που είναι η ζωή...τα χέρια του μέσα στις τσέπες και ένα σκυμένο κεφάλι

κοιτάει το χώμα.

-Κάτι πιο τετριμμένο δεν είχες να πείς; ένα βλέμμα τόσο αδιάφορο όσο και ειρωνικό

συνάμμα που κοιτούσε το ρολόι  με ανυπομονησία.

Στο νου και στο κορμί του ένα επίπονο flashback αναμνήσεων.

Μυρώδιες και χρώματα μαγευτικά,που μόνο αυτη κατείχε.

-Ας μου έστελνες ένα έλαχιστο κομμάτι απο την καρδιά σου και εγώ θα ήμουν ο πιο

ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Είμαι ένας ανόητος δεν της αξίζω!

Χάθηκε σαν την σκιά ποιος ξέρει τώρα που θα γυρνάει...

Χωμένος στην θλίψη, παρατημένος απο συντροφιά και αγάπη βρίκε την νέα του σύντροφο

σε ένα μπαράκι των Εξαρχείων.

Άλλοτε την αποκαλούσε βότκα και άλλοτε ουίσκι

αύτη με λίγα ευρώ θα ήταν για πάντα δική του.

Και χωρίς να προλάβει να χτυπήσει τα χέρια του πέρασε  ο καιρός, δύο χρόνια.

Και έκεινος στάσιμος.Άκόμα και εάν πατούσες το πράσινο κουμπί του τηλεχειριστηρίου και ενώ όλα θα άλλαζαν τόσο γρήγορα αυτός θα βρισκότα εκεί,σαν άγαλμα.

Αντέδρασε στο τσίμπημα της βελόνας όταν αυτή η γνώριμη μυρώδια τον έπνιξε .

Ήταν εκεί,αρχίζει με κινήσεις πάνικου.

Ο ήχος του τακούνιου που όλο και περισσότερο κοντοζύγωνε.

Βγάζει το χλυδάτο καπέλο της και του χαμογέλα.

-Δεν έπρεπε να σ'είχα αφήσει ποτέ....τον σφίγγει στην αγκάλια της.

Μα αυτός δεν αντιδρά.

-Συγνώμη αγαπημένη μου,ήσουν όμορφη παρέα δεν θα σε ξεχάσω.

Και ξάφνου ένα ποτήρι βότκα προσγειώνεται στο κεφάλι της ΚΥΡΙΑΣ.

Kαι ενώ αυτη ξέσπαει σε κλάματα απόγνωσης αυτός ξεσπάει σε κλάματα

γέλιου.

Βουτάει το δερμάτινο παλτό του,μαζί και μια ξενέρωτη γκόμενα απο τα οπίσθια

και φεύγει γεμάτος ικανοποίηση.

                                     ΑΡΧΗ.